Aan het begin van dit jaar nam ik een besluit: ik wil mij zoveel mogelijk bezighouden met liedschrijven. Dus: zoeken naar melodieën, akkoorden en teksten die bij elkaar passen. En die liedjes ga ik natuurlijk opnemen en uitbrengen.
Ik ben van 1968, het jaar waarin The Beatles hun White Album uitbrachten. Eigenlijk is het een titelloos album dat vanwege de witte hoes de alternatieve titel The White Album van het publiek kreeg. Het is een album waarop The Beatles grossierden in experimenteerdrift in plaats van de veilige weg te bewandelen door een soort Sgt. Pepper deel 2 te maken.
The White Album is een verzameling liedjes zonder een overkoepelend thema. Stilistisch gezien schiet het alle kanten op.
Met geniale songs zoals Dear Prudence:
En gekkigheid zoals Wild Honey Pie:
Of wat te denken van de song Revolution 9 (aardig detail: John Lennon was op 9 oktober jarig) dat geheel uit geluidscollage’s bestaat:
Nu volg ik sinds gisteren een cursus Popgeschiedenis (12 avonden) in het Paard, Den Haag. Zodoende ben ik benieuwd wat onze docent Arris Roordink over The Beatles te vertellen heeft. Voor mij zijn The Beatles de grote popvernieuwers die Buddy Holly, Bob Dylan en het Great American Songbook in de blender gooiden. Zij sloegen een brug tussen de westerse klassieke traditie en de blues. Hun brede pallet aan invloeden wisten zij om te buigen tot zeer toegankelijke muziek en schiepen het idioom voor wat popmuziek is: kunst verpakt als amusement.
Geef een reactie