Nick Homes van JazzDuets vertelt op YouTube hoe hij zo’n zes maanden zich geïntimideerd voelde door een virtuoos waarmee hij speelde. Zijn eigen solo viel daardoor in het water. Het ego kwam hem in de weg te zitten, hij raakte totaal zelfbewust.
Ik denk dat iedere muzikant zo’n situatie wel kent: je hoort iemand spelen die zich Hoger Op De Muzikale Apenrots bevindt. Het slaat naar binnen… ben ik te min? Al voor je de vraag kon formuleren had de duivel in je kop het antwoord klaar: “Ja, natuurlijk!”
Het kan zijn omdat je met iemand speelt die een technisch virtuoos is of omdat je speelt met bijvoorbeeld een bekend musicus. Met beide verschijnsels heb ik ervaring. Gelukkig maar want dit bleken achteraf super goede lessen te zijn voor mijn eigen muzikale vorming.
En het geldt niet alleen voor musici, het geldt eigenlijk voor iedereen.
In het geval van Nick ging het dus om virtuositeit. Terwijl Nick op YouTube keer op keer laat zien prachtig te kunnen spelen. Ook razendsnelle licks haalt hij soepel uit zijn sax. Toch heeft hij zich die ene keer laten intimideren door iemand die nog sneller en inventiever lijkt te kunnen spelen. Kwestie van oefenen en vooral van willen, denk ik dan.
Ik ken genoeg gitaristen die, wanneer ik bv op een jamsessie of zo met ze speel, hele moeilijke licks laten horen om me vervolgens aan te kijken met een blik die blijk geeft dat muziek voor hun een competitiespelletje is. Nou, prettige wedstrijd hoor!
Het is een beproefd concept voor gitaristen: speel snelle noten hoog op de hals en het publiek zal je van applaus voorzien. Maar het is mij niet te doen om dat soort gelul, het gaat mij om de goede noten. Daarom ben ik zo dol op Miles Davis, omdat hij met een paar noten iets unieks weet neer te leggen. Ook de pianist Bill Evans vind ik geweldig als ‘ie heel spaarzaam een paar akkoorden speelt.
Gek is dat musici zelden geïntimideerd raken door dit soort musici die juist met minimale noten veel gevoel weten op te wekken. Of misschien is dat eigenlijk wel prima, dat als je dus wat rustiger speelt dan De Grote Virtuoos Van De Apenrots, men niet door je geïntimideerd raakt. Op die manier ben je juist een stimulans voor anderen ipv dat je mensen het gevoel geeft dat ze beter hun carrière aan de wilgen kunnen gaan hangen.
Ik ben van mening dat je mensen moet stimuleren en motiveren door te accentueren waar ze goed in zijn in plaats van zout te strooien op hun zwakheden. Met gemak kan ik een boek schrijven over de demotiverende mentale drek die ik uit de monden van geluidstechnici en collega muzikanten heb gehoord en nog altijd hoor. In plaats van er het beste van te maken, wordt door demotiverende uitspraken alle creativiteit kapotgeslagen. Soms zelfs op het sadistische af.
De video van Nick sluit af met het enige dat je kunt doen: jezelf zijn. Dat doe je niet door jezelf met anderen te vergelijken. Dat je doe je door je open te stellen voor het muzikale gezelschap waarin je je bevindt en te spelen wat je wilt spelen omdat je dat zo voelt. Motiveer anderen op een positieve manier. Laat de beste versie van jezelf horen die je op dit moment kunt zijn. En biedt anderen de kans om dat ook te doen. In een gezelschap help je elkaar, haal je het beste dat een ieder te bieden heeft naar boven.
Dat is de enige weg. Ik zou bijna willen zeggen: de muzikale weg. Maar nee, het is de menselijke weg want dit geldt immers voor iedereen in het leven.
Geef een reactie