Afgelopen weken werkte ik elke avond door aan de podcast De zwembadclub maar op zondagavond maakte ik een uitzondering voor het tv-programma Zomergasten. Zondag jongstleden was Kamagurka aan de beurt. Echte naam: Luc Zeebroek. Oostends stroomde door de aether. Ik herkende me in die knaap. Z’n werkelan, knetter hard werken. Luc bestempelde het als een soort van gekte, de wil om altijd maar te willen tekenen, de hele dag door. Heb ik ook. Altijd zit ik met een laptop binnen handbereik wat te pielen met muziek en geluid. Eigenlijk is het geen werk, geen hobby ook. Het is gewoon wat je bezig houdt. Wat bezit van je heeft genomen. Zeg ik dan.
Ik wist van zijn verleden bij Charlie Hebdo. Een wonderlijk verhaal. Ooit als puber was ‘ie tijdens een schoolreis in Parijs er tussenuit gepiept om de redactie van Hara-Kiri (lees: absurdistische voorloper van Charlie Hebdo) te bezoeken. Zonder kaart of adres vond hij de redactie. Hij herkende het beeld van de straten van de prenten uit Hara-Kiri. Aldaar verzocht men hem een tekening te maken. De volgende dag kwam ‘ie vol trots zijn tekening laten zien die hij die nacht gemaakt had. Maar het kon nog veel absurder, zo werd hem verteld. Luc nam die kritiek ter harte.
Op het eind van Zomergasten werd een fragment uit een documentaire over de aangeslagen door Al Qaida op Charlie Hebdo vertoond. Omdat het daar simpelweg over moest gaan, natuurlijk. Na dat fragment kwam Luc met de beste zin van de avond op de proppen: er zit een grens aan de ernst.
Geef een reactie