Vanmorgen las ik op de site Bij Nader Inzien (‘met dwarse ideeën’) dat filosoof Martha Claeys vindt dat we te weinig aandacht besteden aan onze emoties.
Emoties worden vaak gezien als persoonlijke aangelegenheden, maar we moeten niet vergeten dat onze gevoelens ook verstrengeld zijn met complexe politieke en sociale invloeden.
Zelf verwoordde ik het een paar jaar geleden als volgt: voor gevoel komt gedachte. Het was mijn antwoord op de cowboys die voor Trump het Capitool hadden bestormd.
Die cowboys hadden beter hun gedachten kunnen onderzoeken. Zo’n onderzoek, gratis en voor niets, levert namelijk een stabiele gevoelswereld op, zo is mijn ervaring. Allemaal dankzij het wonder dat bewustzijn heet; de mens die zichzelf beschouwt.
Voor Martha komt het daarom neer op het stellen van een eenvoudige vraag aan jezelf: waarom voel ik me zo?
Het verrast misschien dat ik vind dat we daar te weinig over nadenken. Leven we niet juist in een samenleving die ons die vraag continu voorspiegelt? We gaan meer dan ooit in therapie, leren van onszelf te houden, doen mental health walks, en nemen coaches in de arm om onszelf beter te begrijpen. Toch denk ik dat we de vraag vaak nog te oppervlakkig en individualistisch behandelen. We beschouwen emoties als een privé-aangelegenheid, terwijl bij onze gevoelswereld ook allerhande politieke en sociale factoren een rol spelen.
(…)
Emoties komen niet zomaar uit het niets opborrelen. Ik ben kwaad omdat je je niet aan de afspraak hield, bijvoorbeeld. Maar die redenen kunnen bij nader inzien ongegrond, irrationeel, of gewoon onjuist zijn. Je kan me bijvoorbeeld vertellen dat je ziek was en daardoor niet kwam opdagen, of dat ik me vergiste en de afspraak pas morgen plaatsvindt.
(…)
In verdriet zit misschien een vorm van aanvaarding, terwijl woede zich nog verzet tegen de situatie.
Ik doe het stuk te kort met deze paar citaten, dus lees dat stuk zou ik zeggen!
Geef een reactie