Mother, you had me but I never had you,
I wanted you but you didn’t want me,
So I got to tell you,
Goodbye, goodbye.(…)
Children, don’t do what I have done,
I couldn’t walk and I tried to run,
So I got to tell you,
Goodbye, goodbye.
Mama don’t go,
Daddy come home.
Mother – John Lennon.
Gisteren klonk dat prachtige lied, weliswaar in een alternatieve take, op het eind van de film Nowhere boy.
Nowhere boy, niet alleen sprak het schoolhoofd het letterlijk uit “you’re going nowhere”, de titel legt ook de relatie met zijn zoektocht naar zijn ‘echte’ moeder. Zijn ouders gingen op zijn 4e uit elkaar en zodoende kwam Lennon bij zijn kille en stugge tante Mimi terecht. Pas op zijn 16e leerde hij zijn natuurlijke moeder kennen, Julia, de zus van Mimi. Beide moeders spelen in de film een belangrijke rol. Een relatie die gecompliceerder was dan je in eerste instantie zou verwachten. Het geeft de film een mooie gelaagdheid.
En natuurlijk verwijst de titel naar lied Nowhere man van Lennon.
Het is een mooie film met veel muziek maar ook met vele momenten van stilte. De naam The Beatles valt overigens nergens, sterker nog, alleen John’s eerste band The Quarrymen zien we aan het werk. En onder de huiselijke scenes is bijvoorbeeld het aansteken van een sigaret te horen, het gekraak van de houten trap. Heel subtiel allemaal. Soms zo rustig dat ik me afvroeg welke microfoon en voorversterker er gebruikt zouden zijn, zoveel stilte klonk er soms. Een nadeel van mijn vak, zit je toch beroepsmatig naar zo’n film over je oude held te kijken. Een held die ik qua leeftijd overleeft heb. Het blijft een rare gedachte.
Geef een reactie