Gisteren keek ik naar een documentaire over Lou Reed’s album Transformer en ik dacht na over de rol van de songtekst.
Natuurlijk was die rol er. Alleen was die rol voor mij nooit zo belangrijk. Ik luister zelden naar teksten behalve als ze echt opvallen. Uitzonderingen zijn Prince, Todd Rundgren, The Beatles en nog wat andere bands. En alle Afrikaanse, Franse, Braziliaanse muziek en ga zo maar door, waar ze over zingen, ik zou het niet weten.
Natuurlijk hoor ik graag iemand zingen. Maar die teksten … ik heb er niet veel mee, alsof ik mijn handen al genoeg vol heb aan melodie, harmonie en ritme.
Toch maakte de documentaire iets in me los. Vooral wanneer Lou Reed zei dat ‘ie soms pas een tekst begreep als hij het lied voor publiek uitvoerde. Dat snapte ik, feedback doet iets met je. En ik snap hoe poëzie voor hem werkt. Dat raakte mij.
Waar ik de laatste jaren heel bewust mee bezig ben is het verhalenvertellen, wat in het engels zo mooi storytelling heet. Het is een vorm van vertellen en documenteren die ik erg krachtig vind. Maar eigenlijk werkt het met het lied precies zo. Het lied vertelt ook een verhaal of heeft een krachtige boodschap. En een lied is compact.
Een tekst met muziek, een lied, het blijft een gouden combinatie. Maar ik heb het gevoel dat ik dat terrein nog nauwelijks verkend heb. Melodisch, harmonisch en ritmisch heb ik mezelf verkend, instrumentaal, maar tekstueel? Ja, via dit blog natuurlijk zeker, maar gevat in een lied?
Geef een reactie