Op het grote doek van de bioscoop zien we een man over straat door een grauwige achterwijk lopen terwijl door de boxen abstracte dreigende geluiden met veel ruis klinken die door korte quotes van Obama worden afgewisseld. De film Killing Them Softly zit vol met dat soort verrassende geluiden en politieke quotes van Obama en George Bush.
Het is crisis op de financiële mark, zo luidt de boodschap van de presidenten. Dus zullen we “we’re one nation” de zaken goed moeten aanpakken willen we niet verder afglijden in de crisis. Parallel hieraan proberen een paar criminelen in de onderwereld eenzelfde soort financiële crisis te overwinnen.
Killing Them Softly is een verrassende film die wat in het verlengde van het werk van Tarantino en films als Snatch ligt. Dus: veel grof geweld, sobere beelden, extreem vertraagde slowmotions en vooral ook veel ‘overbodige’ persoonlijke dialogen over normale zaken die je niet zo snel van een paar gangsters verwacht.
Maar wat de film voornamelijk af maakt is het super goede geluid. Er klinkt nooit overdadige epische muziek om het gevoel zwaar aan te zetten. Er klinkt eerder een sentimenteel stukje oude muziek, bijvoorbeeld die van Marianne Faithfull. Hiermee krijgt de stemming een beetje een draai. Het belangrijkste ingrediënt in deze film is niet muziek maar puur geluid van de stemmen, achtergrondgeluiden en hier en daar wat aanvullende abstracte geluiden. Met name dat laatste is prachtig subtiel gedaan. Soms hoor je ineens even geen autogeluid terwijl iemand auto rijdt. Of het geluid van de auto wordt even zwaar aangezet. Maar nergens wordt het theatraal. Het spel met stilte wordt hier prachtig gespeeld.
En qua geluid vormen de quotes van Obama en Bush een belangrijk element. Ze spelen een onzichtbare bijrol, als een soort commentatoren op de film. Ze hebben namelijk veel met elkaar gemeen, die onder- en bovenwereld, want het zijn toch die Obama en die Bush die op herhaling zeggen dat we “we’re one nation” zijn?
Geef een reactie