We zijn onderweg naar Oostende en het regent. Tom America is mijn chauffeur. En op de achterbank zit Massimo, zijn zoon. De laatste keer dat ik hem zag was ‘ie minstens een meter kleiner.
Ik kijk op mijn telefoon. 28 februari 2014.
We komen aan bij de plek waar Marvin Gaye vroeger weleens een potje basketbal speelde. Het lijkt nog precies als toen. Maar Marvin is er niet. Niet meer.
Even later staan we oog in oog met de toetsenist van Arno Hintjens, Serge Feys die ons nogal opgewonden toevertrouwt:
Hebben jullie het al gehoord? Spinvis heeft een huis in Oostende gekocht!
Maar Spinvis pakt een naald en laat de ballon knappen:
Ik heb -helaas- nog nooit een huis gekocht in Oostende. Er zal een persoonsverwisseling in het spel zijn.
Alleen een creatieve geest ziet verbindingen die niemand anders ziet. Ondanks de omstandigheden, plaats, tijd en geld.
We proberen het te begrijpen. Wat zocht Marvin Gaye in Oostende? En natuurlijk willen we het hem het liefst persoonlijk vragen. Maar dat kan niet meer want Marvin is al 30 jaar dood.
Dan maar herinneringen ophalen bij de mensen die hem gekend hebben. Mensen die hem opzochten in zijn appartement aan de Albert 1 Promenade waar ze Marvin aantroffen met zijn drumcomputer, de Roland TR-808 en zijn Jupiter 4 synthesizer. In het appartement waar hij zijn grootste hit Sexual Healing schreef. Waar zijn buren klaagden over de geluidsoverlast. Vrijwel niemand wist wat daar te gebeuren stond.
In het eerste jaar dat Marvin in Oostende zat, 1981, kwam Todd Rundgren uit met een album dat Healing heet. Is dat toeval? Ik zou het niet weten. Niemand die het Marvin ooit vroeg.
Mocht je onbekend zijn met dat album dan moet je maar eens het nummer Compasion opzoeken op Spotify of iets degelijks.
Everybody needs compassion.
If you want to be healed.
En het is compassie dat ik ook hoor in de muziek van Marvin Gaye. Het verdriet en de melancholie. Marvin voorzag zijn muziek weliswaar van dansbare uplifting grooves, maar de tragiek die uit de harmonie en melodie telkens weer naar voren komt spreekt boekdelen. Die pijn valt niet te ontkennen. De moderne blues.
Door de zoektocht die bij Marvin is begonnen, begint het bij Tom en mij ook weer te broeien. Tijdens onze ritjes naar Oostende en Brussel ontstaan er nieuwe plannen.
In Brussel laat Tom mij de legendarische club Ancienne Belgique zien. Tom heeft daar vaker gespeeld, maar ik niet. Het lijkt mij een feest om daar te mogen spelen voor de Belgen. En in De Grote Post van Oostende, waar we eerder met Serge Feys spraken, moet het ook een feest zijn om te spelen. Spinvis speelt er weleens.
20 jaar is een lange tijd. Maar de compassie zit er nog. En daar moeten we iets mee.
(fotograaf omslagfoto: Massimo America)
Geef een reactie