Kort fragment uit een branddoc:
Een man in Wexford, Ierland, opent het hek van een stuk braakliggend terrein waar hij in geen 13 jaar meer geweest is. Ooit stond hier een fabriek waar zo’n 750 mensen werkten, waaronder hijzelf. Het bedrijf ging failliet. Cameraman Mark Bakker laat een drone met een Co Pro opstijgen voor het benadrukken van het desolate gevoel.
Ik moet muziek bij deze beelden verzinnen. Beelden die ik zou beschrijven als melancholisch. Het verhaal krijgt daarna een positieve wending. Het zijn allemaal zaken waar ik rekening mee moet houden. Het moet een beetje “luchtig” blijven allemaal.
Ik speel een paar noten op mijn gitaar. Het versterkt de nostalgische herinneringen van de man. En ik zet er heel zachtjes een synthesizer tegenaan met een warme klank die compleet samenvalt met de gitaarpartij. Een wolk aan herinneringen trekt voorbij. Ik geloof de man, ik geloof de beelden.
Muziek helpt de kijker beter te kijken. Door het gevoel van de beelden te versterken. Muziek kan de vaart in het verhaal houden, saaiheid doorbreken en kan beeldovergangen geloofwaardig maken.
Muziek die wezenlijk iets toevoegt aan beelden is niet meer weg te denken als je het eenmaal gehoord en gezien hebt. Als een goed huwelijk. Zonder die muziek worden die beelden een stuk minder interessant qua beleving. En verkeerde muziek bij beeld is zelfs dodelijk.
Ik hoor muziek als ik kijk. Zodat jij het ook gaat horen.
Geef een reactie