Jan Vollaard pende voor het NRC het volgende neer:
Al te vaak klonk Keiths gitaarspel alsof er een mortiergranaat boven het samenspel van de anderen werd losgelaten.
Tuurlijk, ze zijn stokoud en niet meer zo fris en scherp als ze ooit waren. De magische dynamiek tussen Ronnie en Keith vindt tegenwoordig waarschijnlijk alleen nog buiten het podium plaats. Al jaren aait Keith de snaren als ‘ie Gimme Shelter struikelend speelt. En af en toe slaat ie het verkeerde akkoord aan. Zoals in deze video duidelijk te horen en te zien is:
So fucking what!
De Stones hebben nooit perfectie nagestreefd. De Stones borduren voort op de blues. Ze gaan met de dag meer met hun helden samenvallen. Ze hebben eenzelfde soort slordigheid en rauwheid. En lachen iedereen uit. Keith al helemaal. Zo herinner ik me een interview van Jip Golsteijn in muziekkrant OOR, begin jaren 70. Jip gaf Keith nog een paar jaar gezien zijn dopey levenswijze. Jip kon er zelf ook wat van. En wat denk je? Keith leeft nog. Jip niet.
Ronnie, de virtuoos van de twee, en onlangs medisch gezien weer helemaal top fris gemaakt, speelt trouwens nog best een paar puntige zeer gedoseerde solos. Ik heb heel veel respect voor het feit dat ze nog gewoon spelen en er lol in hebben. Het is hun leven. Een stijl die ze zelf gecreëerd hebben. En dat Keith wanneer ‘ie een fout maakt een kop opzet van “I don’t fucking care!” Dat siert de man. Die houding vind ik te gek.
Man! Ik heb Miles Davis nog zien spelen toen hij zowat doodging van de pijn. Pijn in zijn heup en teveel medisch gedoe gewoon. Maar man, man, man wat een genot om Miles over dat podium te zien sjokken. Hoefde voor mij niet eens een noot te spelen. Alleen al uit zijn houding sprak een belangrijke les: trek je geen REET aan van wat ze van je zeggen. Ga door! Spelen!
Het was rock ‘n’ roll die het calvinisme eruit joeg. Opendraaien die versterker en hard aanslaan. Zelfs al ben je boven de 70. Al zit je haar niet. Who fucking cares!
Geef een reactie