Bij De Correspondent las in een aanklacht tegen Facebook:
https://decorrespondent.nl/7483/wat-je-terugkrijgt-als-je-van-facebook-gaat/
Facebook wil zolang mogelijk onze aandacht vasthouden door ons continu berichten voor te schotelen die wij leuk vinden. Sommigen beklagen zich erover maar blijven Facebook wel gebruiken. Heeft Facebook ons verslaafd gemaakt en wij zijn echt zo willoos?
Tja, over de Vrije Wil wordt al eeuwenlang een flinke boom opgezet. Het vragen om aandacht is wat iedereen doet. Elk bedrijf, elke omroep, elk nieuwsplatform, elk mens.
De televisie wordt vaak gezien als een domme doos die om aandacht vraagt. Je zit zinloos op de bank te kijken en wordt automatisch een avond lang vermaakt. Alsof er geen verzet tegen mogelijk is.
Steeds meer mensen doen de tv weg en gaan vervolgens Netflixen. Waar het woordje binge watching op van toepassing is. Weerloos zit men in plaats van 1 aflevering de hele serie in een klap te bekijken.
Weerloos zonder Vrije Wil?
In 1999 maakte Frans Bromet een documentaire over de mobiele telefoon:
https://www.youtube.com/watch?v=x7yDtJ0DrkU
De geïnterviewden zijn stellig: ze hebben geen enkele behoefte aan zo’n ding. Inmiddels zullen zij ook allemaal een mobiel hebben en vast en zeker inclusief mobiel internet. Zo gaat het altijd. Behoefte wordt gekweekt. Zelfs software updates verlopen zo. Je doet het maar, terwijl je er soms ook op achteruit gaat. Soms raakt de computer op hol en moet de slimme broer of buurman weer gebeld worden om de ellende op te lossen. En voor wat eigenlijk? Voor die ene feature extra waar geen mens op zit te wachten?
Een schreeuw om aandacht.
Kijk als ik in een roze tangaslip de straat op loop word ik uitgelachen maar mensen die eerst beweren dat ze iets echt niet willen en vervolgens een paar jaar later beweren er niet zonder te kunnen worden als heel normaal gezien.
Zo heb ik de plotselinge adoratie voor Pim Fortuyn – “onze Pim” – altijd apart gevonden. Lui die in voetbalstadions de hele wedstrijd “homo” riepen raakten helemaal in de ban van Pimmetje. Zelfs straatarme mensen raakten verknocht aan de dandy die zijn danderiaans niet eens onder stoelen of banken schoof.
Een gevalletje American Beauty?
Maar goeds, zijn wij allen zo weerloos en moeten we daartegen beschermd worden?
Ja dus, dat we weerloos zijn mag duidelijk zijn. Mensen die zelfs Facebook haten zitten zelfs op Facebook omdat ze anders zoveel moeten missen. Zijn ze eraan verslaafd geraakt net als aan de tv?
De Correspondent doet een oproep om van Facebook af te gaan maar adverteert wel op dit medium. Nogal hypocriet dus want men zorgt zelfs voor geldstromen richting Facebook. Wees dan principieel en weiger daaraan mee te doen. In het stuk van De Correspondent staat “Zet je automatische betaling aan Mark Zuckerberg stop”, maar men adverteert toch echt op Facebook. Of is De Correspondent weerloos? Men wil wel, maar men kan het niet weerstaan?
We raken verslaafd aan de middelen die onze verveling kan doorbreken. Die onze stemming even kan opkrikken. Daarom kijken we tv en vingeren we die socialstream van Facebook de hele dag door. En alles vraagt onze aandacht, maar dat is altijd zo geweest. Op straat zelfs word ik geconfronteerd met reclame. De hele tijd door. Mijn aandacht moet daar naartoe geleid worden en mijn behoefte moet gekweekt worden, ook al roep ik dat ik er geen behoefte aan heb. Weerloos heb ik daar niets over te zeggen.
Voor de Vrije Wil moet je wel iets doen.
Persoonlijk denk ik dat er tot op zekere hoogte een Vrije Wil bestaat. Wees je ervan bewust dat je zelf ook dingen kunt doen en maken. Dat het wereldnieuws geen prioriteit hoeft te zijn. Dat de Vrije Wil er alleen maar kan zijn op het moment dat jij je realiseert dat zolang jij gezond bent en je niet in een levensbedreigende situatie verkeert er helemaal niets aan de hand is. Niets hoeft dan je aandacht te vragen met de grootste prioriteit, maar je kunt zelf beslissen. Je werkt gewoon je werklijstje af, of je lummelt wat. Jouw keuze, koester het!
De Vrije Wil kan ook alleen maar ontstaan op het moment dat je beseft dat je kunt kiezen. Dat er geen enkele reden tot paniek is. De meeste mensen, ondanks de uitstekende situatie waaronder ze verkeren, stellen zichzelf de vraag “maar wat nu als dat niet zo blijft?” Die hebben een baan maar zijn bang dat ze die baan verliezen. Ze zijn bang voor de toekomst. En dat maakt ze weerloos. Maar het is een verkeerde gedachte die ingegeven is door angst. Iedereen gaat uiteindelijk dood, maar zolang dat juist NIET het geval is, zit er maar 1 ding op: LEVEN!
En voor diegenen die dat niet snappen of willen snappen is er vermaak. De hele dag door. Here we are now entertain us.
*gitaar pakken doet*
Geef een reactie