Paradiso bestaat dit jaar 50 jaar en dat nieuws krijgt terecht flink de aandacht. De kranten duiken in het verleden en rakelen oude verhalen op en VPRO Nooit Meer Slapen maakt er een podcast over: Paradiso 50.
Zelf heb ik ook vele herinneringen aan legendarische optredens, maar bovenal ook aan mijn eigen optreden in die legendarische grote zaal met mijn oude band MAM. Zo speelden we er ergens in de zomer van 1993. De precieze datum heb ik nooit meer kunnen achterhalen maar ik weet dat het rondom mijn verjaardag was (ik moet 24 of 25 jaar oud zijn geweest) en dat de zon scheen. Korte broeken weer.
We speelden in het voorprogramma van The Scene. Dat deden we wel vaker in die tijd. Ze hadden een grote hit met Zuster Zuster en wisten de zaal behoorlijk op z’n kop te zetten. Het nummer ‘Iedereen is van de wereld’ werd massaal meegezongen en bracht de zaal in een soort van trance. Ook kon ik zeer genieten van de straffe funky riffs die Thé Lau uit zijn Gibson SG gitaar perste. En ik herinner me de prettige gesprekken met toetsenist Otto Cooymans.
Het opbouwen voor ons optreden in Paradiso begon laat in de middag. Als voorprogramma moet je altijd wachten tot de hoofdact haar spullen heeft opgebouwd. Maar het contact met The Scene en de crew, de roadies en geluidstechnici was prettig. We speelden in die tijd regelmatig dus het opbouwen en de soundcheck moeten routineus verlopen zijn. Onze geluidstechnicus Conno van Wijk deed de zaalmix en ik vermoed dat de podiummix gedaan is door een crewlid van The Scene en dat het licht verzorgd is door een medewerker van ons boekingskantoor Stagengy.
Voor het optreden zijn we nog een pizaatje gaan eten in een van die zijstraten rondom het Leidseplein. Altijd gezellig, even ontspannen en goeie verhalen met elkaar uitwisselen. In onze band was het wel een voorwaarde dat je goeie verhalen kon vertellen. Minimaal een uur zat je met elkaar in een busje onderweg naar een optreden, dus dan moest je wel verhalen vertellen om de tijd te doden.
Dat is tot op de dag van vandaag niet veranderd. Als ik Pieter Bon, de zanger, spreek dan komen de verhalen vanzelf. Hetzelfde geldt voor Tom America waarmee ik recentelijk nog diverse malen urenlang in de auto heb gezeten. Autoritjes van Tilburg naar Oostende of naar de Belgische Ardennen. Verhalen ophalen breekt de tijd en is gewoon gezellig.
John van Vueren was toendertijd manager van The Scene. Hij was ook de organisator van het Haagse Parkpop festival. Dat schept dan toch een band. John wachtte net zolang totdat de uitverkochte zaal van Paradiso helemaal vol zat en gaf ons toen een seintje om met ons voorprogramma te beginnen. Het optreden verliep zonder problemen, het was wel fokking heet, maar dat hoort erbij. Een ding was mij tijdens het optreden ontgaan. Ik stond met mijn gitaar altijd uiterst rechts (vanuit de zaal gezien) op het podium. Zodoende heb ik niet gezien dat een vage kennis uit Den Haag met ons mee het podium opgelopen was en naast Tom opvallend theatraal heeft lopen dansen op onze muziek. Wellicht dacht het publiek dat het erbij hoorde.
Ik weet dat we het nummer De A2 speelden, een nummer dat nooit op plaat is verschenen. Pieter kon zich niet bedwingen het zinnetje “recht zo die gaat” te veranderen in “recht zo die staat!”
Anyway, het optreden verliep soepeltjes. We speelden alsof ons leven er vanaf hing en kregen goed applaus. Ook Conno onze zaaltechnicus moet ons geluid geheel onder controle hebben gehad want hij is tijdens het optreden naar voren gelopen om een paar mooie foto’s te schieten.
Tijdens het optreden van The Scene ben ik zelf in de zaal gaan staan. Ik herinner me nog hoe gitarist Eus van Someren op de rand van het podium ging zitten en heel theatraal met slechts een paar noten de hele boel wist op te zwepen. The Scene zette toendertijd echt een showtje neer waar ik van kon genieten.
Na afloop hebben we backstage, in de kelder van Paradiso, een lekker biertje gedronken samen met The Scene en al het volk dat er omheen hing. De heren van De Dijk kwamen ons de hand schudden. Ook voor De Dijk hebben we toedertijd een paar maal het voorprogramma verzorgd.
En ik heb nog met een paar hele leuke meiden staan kletsen en wat staan zoenen. Dat zoenen gebeurde vrijwel nooit maar wel in Paradiso! Om vervolgens weer in de bus van de herenclub vol wilde verhalen en met een biertje erbij terug te keren naar Tilburg en Den Haag. De medewerker van Stagengy was de BOB.
Wij tegen de rest van de wereld. Band on the run. Vanavond Paradiso. In the pocket!
Ik wist het zeker: meer, meer, meer, dit voor de rest van mijn leven!
Geef een reactie