In 1987 speelde ik op het North Sea Jazzfestival als afgevaardigde van de jazzworkshop van de Stedelijke Muziekschool Den Haag. Daarna ben ik het allemaal zelf gaan uitvogelen. Hoewel mijn leraar Ferry Robers me nog wel liefkozend had toegesproken “jij moet wiskunde gaan studeren!” heb ik mij altijd heerlijk ondergedompeld in muziekanalyse en muziektheorie.
Er zit een zekere mate van wiskunde in muziek. Zoals in alle kunst. Schilderkunst is immers ook een kwestie van vlakverdelingen en verhoudingen. En de schrijverij zit ook vol met grammaticale regels en regels voor spelling. Noem het DNA, of code, of structuur, het zit eigenlijk in alles.
Dit geldt niet voor iedereen, maar ik krijg een warm gevoel bij het ontdekken van links, bruggetjes, ambachtelijke regels, orde en structuur.
Anyway, gisteren kocht ik spontaan de cursus The Nature of Guitar van Pat Martino. Die titel alleen al! Ik heb de man zeer hoog zitten als gitarist en in diverse video’s op YouTube heb ik hem hele interessante dingen horen vertellen over zijn benadering.
Pat speelt als een duivel en heeft een heel bijzonder levensverhaal. Een hersenoperatie in 1980 leverde hem totaal geheugenverlies op. Hierdoor heeft hij opnieuw gitaar moeten leren spelen, met name aan de hand van zijn eigen opnames.
Ik zit nu op 15% van de cursus en heb al diverse malen een nieuw inzicht gekregen, een andere kijk op de zaak. Zo zijn er volgens Martino niet 12 noten in ons Westerse stelsel maar 6, vanaf het duivels interval gerekend – de verlaagde quint – lopen de noten in spiegelschrift weer terug naar de tonica. Deze cursus is dus niet zomaar een gitaarcursus, het is een soort sleutel naar het nieuwe spielerei.
Trouwens, als je Ferry vroeg “wat vind jij nou een goeie gitarist?” dan noemde hij altijd de naam van Martino. Ik kan hem geen ongelijk geven.
Geef een reactie