In het geweldige boek Songwriters on songwriting van Paul Zollo las ik onlangs het interview met Carole King. Kan zijn dat ik het al eerder las. Het aangename van die dikke pil van Zollo is dat het teveel is om te onthouden. Althans voor mijn hersenpan. En dus kan ik de interviews op herhaling lezen om er telkens weer iets nieuws in te ontdekken. Zoiets als elke dag een ommetje maken in je eigen stad om telkens tot nieuwe ontdekkingen te komen. Maar goed, ik dwaal af.
Naast dat Carole King kan liedschrijven als de beste kan ze er ook boeiend over vertellen. Deze passage trof mij in het bijzonder:
Getroffen door het toeval. En door dat succes gaat het een eigen leven leiden. Vormt het verhaal en de muziek één geheel en wordt het een onderdeel van ons collectieve bewustzijn. Songs zoals You’ve Got a Friend en (You Make Me Feel Like) A Natural Women zijn even bekend als de Zonnebloemen van Van Gogh en de Nachtwacht van Rembrandt. Misschien nog wel bekender zelfs.
Muziek is een magisch middel. Daarom wordt het ook vaak ingezet bij dementie om vergeten herinneringen of het gevoel hiervan naar boven te halen.
Het ene lied komt echter in ons collectieve bewustzijn terecht, het andere lied wordt vergeten. Tja, het is nou eenmaal zo. De wereld is chaos. En absurd. Van louter toeval maken wij de mooiste verhalen om grip op de zaak te krijgen, maar is het dan ook waar? En is dat ene kunstwerk echt beter dan het andere?
Je kunt er als liedschrijver alles aan doen om jouw lied onder de aandacht te brengen. Maar vaak is het niet de juiste tijd. En vaak bevind jij je niet op de juiste plaats. Wat de juiste tijd en plaats is, niemand die het weet. En dat is ook niet aan de liedschrijver want die moet gewoon een lied schrijven. Telkens weer. Omdat de wereld het lied nodig heeft.
Geef een reactie