Mijn geploeter met die ene liedtekst

Ik ben tevreden over de akkoorden. Tevreden over de melodie. Maar niet tevreden over het arrangement en de opname. En niet tevreden over de tekst.

Mijn tekst gaat over een winnaar die in zijn strijd om te winnen alles om zich heen en vooral ook zichzelf verliest. Of te wel: it’s lonely at the top. Maar zo goed als die tekst van Randy is, is de mijne bij lange na niet.

Mijn refrein:

Winnen
jakkert alsmaar door,
ondanks alle stress

Winnen
eenzaam aan de top,
komt ie tot z’n recht

Het is een clichébeeld dat ik schets. Dit moet anders.

Vanwege mijn mummelende zang op de demo bleef dat woord ‘winnen’ oorwormend in mijn kop zitten. Een beetje vreemd want eigenlijk is hier niets bijzonders aan de hand. Het woord winnen zing ik met twee noten. Eigenlijk zijn dus alle woorden bestaande uit twee lettergrepen geschikt. Waarom blijf ik dan toch zo hangen op het woord dat als eerste mijn hersenpan in kwam?

En trouwens, die demo is al een jaar oud. Het knaagt aan me want ik wil het afmaken. Of zal ik toch beter een ander lied oppakken? In de dictafoon van mijn ifoon staan genoeg andere ideeën die ik kan uitwerken.

Gisteravond las ik heel toepasselijk de PDF ‘Er moet ook nog een tekst op’. Ik trof er een mooie quote van Spinvis in aan:

Schrijven is heel hard
werken en vooral geen
haast hebben.

Erik de Jong, Spinvis

Hij heeft gelijk. Denk ik.

Ook de opname die ik van Winnen gemaakt heb voelt niet goed. Het klinkt nu zoals mijn EP uit 2019 klinkt. Dat riekt teveel naar jaren 80 muziek.

Ik denk dat ik beter mijn 10-snaren-stijl uit de kast kan halen. Want als ik dat hoor dan hoor ik iets dat heel erg van mij is.