Tom America had terloops, via een Whatsappje, laten weten dat de biografie over Henny Vrienten van schrijver Leo Oldenburger de moeite waard is.
Vervolgens was mijn vriendin zo slim om dat boek voor mijn verjaardag cadeau te geven.
Zodoende zat ik afgelopen week op mijn vakantiebestemming met mijn neus in dat boek en ontwaarde daarin zowaar mijn eigen naam. Het boek beschrijft hoe ik als gitarist samen met Tom America (computer en stem-sampler), Gert Wantenaar (accordion) en Reyer Zwart (bas) op verzoek van Henny het nummer Belleke Trekke mocht uitvoeren in het tv programma On Stage van de VPRO.
Dat was begin 2021. Er gold een avondklok, maar wij hadden een vrijstelling.
De repetitie vond bij Henny in zijn huisstudio in Amsterdam plaats. Henny speelde zelf niet mee maar zat naast mij uiterst senang te zijn. Na afloop deelde hij mij een memorabel compliment uit dat ik hier niet durf te delen uit angst voor een afstraffing op teveel ijdelheid. Maar even tussen ons gesproken, dit had tot gevolg dat ik niet náást mijn schoenen maar er volledig los van kwam. Zwevend ben ik toen huiswaarts gekeerd.
Nu heb ik er een handje van om mijn geest te voorzien van donkere zelfbeelden dus dat opkikkertje kwam mij verdraait goed uit! Even ervoor, bij Henny thuis dus, had ik aan deze goed opgevoede katholiek nog opgebiecht dat ik behoorlijk nerveus was om zo in zijn bijzijn van ‘snaar te moeten gaan’. Henny had er met een wuivend gebaar korte metten mee gemaakt:
je moet weten dat wij allemaal hele gewone mensen zijn
Maar hij kon mooi lullen want nee, de plek op aarde waar ik me begaf had werkelijk niets van doen met iets dat ik als normaal zou bestempelen.
Hoewel zo’n gebeurtenis bij menigeen resulteert in dagenlang paraderen als een pauw, stond ik al gauw weer met beide benen op de grond. Ik geef mijn gereformeerde achtergrond daarvan de schuld.
Daardoor waren in de dagen voor ons optreden de doemgedachten en naargeestigheden in Huize Raaphorst niet van de lucht. Een van de preken in mijn hersenpan kwam erop neer dat, mocht ik fouten maken, ik dit optreden maar als mijn slotzang zou moeten beschouwen.
Lekker vooruitzicht, of niet dan?
Maar guess what? Van calvinistische ontberingen was tijdens ons optreden geen sprake. Ik speelde, verliet mijn schoenen en genoot met grote mate(n). In mijn hoofd sprak een lief klein engeltje mij toe: dit smaakt naar meer.
… kijkt Henny Vrienten vol trots, verliefd bijna, naar zijn aloude vriend.
blz 232
Ik zag dat hij ook verliefd naar Gert, Reyer en mij keek.
Opnieuw ging ik dus zwevend naar huis. Dit keer hield de vlucht wat langer aan.
Geef een reactie