Er zijn maar weinig filmmakers waar ik gevoelsmatig een klik mee heb. De meesten maken lompe epische meuk waar ik niets mee kan. Zonder oog en oor voor details en zonder die essentiële balans tussen geluid en beeld te willen doorgronden. Het resulteert niet in schoonheid maar in lelijkheid.
Ik haat die lelijkheid. Het cynisme. Je eigen publiek niet serieus willen nemen. Alles puur voor de kijkcijfers doen. De bekende saaie weg nemen. Het ontneemt de kijker de kans om beter te kijken en beter te luisteren. De kijker leert niets maar wordt slechts vermaakt. Ik haat dat.
Wim Wenders vormt hierop een uitzondering. Gisteren zag ik zijn nieuwste film, de documentaire The Salt of the Earth over de Braziliaanse fotograaf Sebastião Salgado. Zijn foto’s vormen een venster naar een wereld die ver van ons af lijkt te liggen. Foto’s waar wij misschien zelf niet graag naar willen kijken. Salgado is begaan met het lot van de mensen die hij fotografeert. Je voelt zijn empathie als je door zijn lens meekijkt. Het zijn mensen die er niet voor kozen op op te groeien in het verkeerde deel van de wereld. Maar hun lot had ook ons lot kunnen zijn. Salgado maakt het invoelbaar en dichtbij.
De foto’s zijn van een ongekende schoonheid en gruwelijk tegelijk. Het is des Hollywoods om dit soort beelden te voorzien van zware pathetische muziek. Grotesk orkestwerk om de diepe eenzaamheid nog meer te benadrukken. Maar het zou deze beelden overschreeuwen en ontsieren. Wim kiest echter voor klein. De rustige muziek van Salt zit de beelden nooit in de weg maar ondersteunt ze subtiel. Veel van de stilstaande beelden, de foto’s zijn voorzien van fonografische geluiden om de beelden auditief wat meer in te kleuren. Ze komen tot leven. Zo hoorde ik het geluid van krekels, een menigte van mensen, het ruisen van de bomen, bij diverse stills.
The Salt of the Earth is van een gevoelige tederheid die je in de cinematografie nog zelden aantreft. Het is een meesterlijke documentaire.
Met Wim zou ik ooit willen werken. Misschien moet ik alles op alles zetten om dat te bereiken. Omdat dit werk me zo diep raakt. Met mijn muziek en geluiden wil ik ook iets wezenlijks raken. Geen plat sentiment of puur vermaak, maar een diepere laag waardoor je meer gaat voelen. Stimuli voor het hart. Mijn antwoord op al die lelijkheid die ik zo haat.
Geef een reactie