De discussie over Zwarte Piet wil ik hier niet gaan voeren. Wel vind ik het opvallend dat sommige tegenstanders van Zwarte Piet voorstanders zijn van het radio en tv-programma De Zwarte Lijst. Een lijst die muzikanten rangschikt op basis van huiskleur.
De Zwarte Lijst stigmatiseert muzikanten. Het houdt een clichébeeld in stand dat geen ene reet met muziek van doen heeft.
Miles
Van jongs af aan ben ik een groot liefhebber van Miles Davis. Ik heb hem zelfs een paar maal zien optreden. De man stond wantrouwend tegenover blanke mensen, iets wat ik overigens goed begreep want Miles werd tot op het bot gediscrimineerd. En hoewel ik het begrijp, het antwoord op rasisme kan nooit zijn dat je zelf ook een racist wordt. Gelukkig liet Miles regelmatig zijn wantrouwen ten opzichte van blanken varen. Zo was hij dol op zijn pianist Bill Evans die op Kind Of Blue het mooiste piano intro ooit speelt: Blue In Green. En met Gil Evans, zijn arrangeur voor vele jaren, onderhield hij ook een bijzondere band. En Miles was dol op Frank Sinatra en Willie Nelson (vernoemde zelfs een van zijn nummers naar hem).
In Europa werden zwarte muzikanten toentertijd, 50- en 60-er jaren overigens wel geaccepteerd. Miles kreeg zelfs een affaire met Juliette Gréco.
Blanken swingen niet
Ik heb de cliches altijd gehaat. Dat blanken niet zouden kunnen swingen. Het is net zo dom als zeggen dat alleen zwarte mensen goed kunnen basketballen.
Drummer Bernard Purdie swingt als de neten. Maar dat doet de man die altijd met producer en arrangeur Quincy Jones gewerkt heeft, drummer John ‘JR’ Robinson, ook. Het is de rossige man die ondermeer Off The Wall van Michael Jackson laat grooven als een malle.
Jimi Hendrix rockte met 2 blanke muzikanten en kreeg gedurende zijn carrière regelmatig te maken met racisme. Hij zou zijn “broeders” verloochenen door met blanke muzikanten rockmuziek te spelen. WTF! Jimi vond erkenning in Engeland dankzij de Britse Blues. Eric Clapton, Pete Green en Jeff Beck, de grootmeesters van de Britse Blues herkende de genialiteit van Hendrix en raakten bevriend met hem. Speelde kleur daarin een rol? Voor geen ene fokking meter niet!
Rap, reggae en rock
Rapmuziek is in de jaren 80 in The Bronx ontstaan. Het was een uitweg uit de armoede voor velen. Ze staken iedereen ermee aan. Het werd een belangrijk onderdeel van de jeugdcultuur. Maar toen Run DMC een brug sloegen, een crossover deden via de rockmuziek van Aerosmith – Rock This Way – werd dat door velen als verraad gezien.
Reggae komt oorspronkelijk uit Jamaica. Maar toch moest Bob Marley zijn geboorteland inruilen voor Engeland omdat de politieke situatie voor hem levensgevaarlijk werd. Hij moest zijn eigen broeders en zusters letterlijk ontvluchten, een keuze die hij maakte voor 1 ding: de muziek.
Rock is voortgekomen uit Rock ‘n’ Roll. Een stijl die je kunt ophangen aan Little Richard of aan Jerry Lee Lewis. Maar speelt kleur daarin een rol? Ben je mal zeg!
Doe Maar is groot geworden met reggae. The Police ook, die het vermengden met rock. Wie kan daar nu bezwaar tegen maken?
Universele muziek
Muziek indelen naar huidskleur is een vorm van racisme. De Zwarte Lijst geeft daarom het verkeerde voorbeeld. Het deelt de muzikale wereld in op huidskleur. Alsof de ene huidskleur meer kan swingen of meer ziel heeft. Of wat dan ook. De term zwarte muziek is net zo fout als de term blanke muziek. Want, om kort te gaan, een citaat van Duke Ellington:
There are two kinds of music. Good music, and the other kind.
Huidskleur speelt geen rol. Vroeger niet en nooit niet. Er is slechts universele muziek. Een taal die iedereen spreekt. Omdat we allemaal swingen en onze ziel bezingen.
Geef een reactie