Internet maakt het mogelijk om data met iedereen te delen. En die data kan alles zijn, humor, kennis, muziek, eigen maaksels, ga zo maar door. Daardoor kun je contact leggen met mensen die misschien duizenden kilometers verderop leven. Dat was het internet van 1996 voor mij en dat het is nog steeds. Het is deze geglobaliseerde wereld die me fascineert. Of geef het een beter woord: online.
Maar er is ook veel veranderd. Elke boerenlul leeft tegenwoordig online en daar word je niet altijd vrolijk van. Echte vrienden en echte zielsverwanten, het is altijd een klein gezelschap. Dat heeft internet echt niet veranderd. Ook al heb je 36.000 volgers op Twitter. Je kunt er maar beter veel minder hebben, want die 36.000 zullen alles wat je uitkraamt onder de loep nemen.
Volgens velen is het hebben van succes aangenaam. Moet je zoveel mogelijk volgers nastreven. Maar het lijkt mij helemaal niet leuk om overal door iedereen herkent te worden. Dat alles wat je roept, denkt of doet, enorm onder een vergrootglas gelegd wordt.
Inmiddels zijn we nooit meer away from keyboard screen. En draait alles om aandacht. Hoe meer en langer de tijd die eyeballs besteden, des te beter, is het streven van de evil bedrijven. En veel eenpitters zijn dat gaan nadoen. “Kijk naar mij, kijk naar mij!” Narcisme is enorm toegenomen, de kwaal van de eeuw. Met dito burnout tot gevolg. Want elke tegenslag voelt als een mokerslag.
Terwijl ik dan denk: ga gewoon lekker op je bek, daar leer je van. Pruts gewoon eerst tot je een ons weegt. Ik speel al een eeuwigheid gitaar en nog komt niet alles even soepel uit mijn vingers, wil ik meer dan ik kan. Maar het is ook die drive die me aan het spelen houdt. Telkens maar beter willen worden. Tame the dragon. En waarom menigeen opgeeft. Makkelijkste weg natuurlijk, opgeven.
Het is wat uit de hand gelopen wat we allemaal delen, want de grootste graaiers van deze wereld zijn inmiddels de bedrijven die we eerst als niet evil bestempelden. Ze zijn dus wel evil en roepen ons op om vooral zoveel mogelijk te blijven delen. Zelf delen ze helemaal niets, zijn die bedrijven en mannen erachter zo gesloten als wat. Net zo goed als Steve Jobs die de iPad uitvond zijn eigen kinderen verbood er een te gebruiken. Heel cynisch en hypocriet. Maar het volk koopt slaafs die producten en de fabrikanten lachen zich gek.
Vroeger, de early adopters, deelden we van alles op onze blogs, op Twitter. Toen je halve vriendenkring je nog raar aankeek. “Een blog?” Toen er nog slechts 100 man en vrouw op Twitter zat. Die oude mentaliteit is compleet verdwenen. Mijn tijdslijn op Twitter staat tegenwoordig vol met promotionele tweets. Men promoot vooral zichzelf. “Zie mij nu eens goed bezig zijn!” Of men deelt een visie van een ander. Ik wil dingen zien die echt goed zijn, waar echt gruwelijk veel bloed, zweet en tranen ingestopt zijn. Waarbij men tot aan het gaatje gegaan is.
Men denkt te vaak de gemakkelijkste weg te kunnen nemen. Ik denk dat het niet werkt. Fake news is geen nieuws. En wetenschappelijk onderzoek is niet “ook maar een mening.” Echt goeie dingen kosten bloed, zweet en tranen. Juist omdat het zo moeilijk is, zie of hoor je het te weinig. Dat is altijd zo geweest en zal altijd zo zijn.
Gelukkig zie ik ook de tegenreactie, mensen die hun Facebook account deleten en zich terugtrekken. Die laten alleen via direct messages van zich horen maar zijn ondertussen gewoon lekker bezig. Ze laten zich niet afleiden en onderdrukken de neiging om elke poep en scheet met anderen te willen delen.
Ik ben een beetje zo. Ik heb de neiging om elke poep en scheet online te kieperen. Daarom waaier ik ook zo uit, zijn de onderwerpen op mijn blog breed. Maar waarom zou ik me niet wat meer inhouden? Werken aan de dingen die er voor mij echt toe doen, niet meegaan in de waan van de dag. Mijn eigen waan van de dag.
Stilletjes aan ’t werk zijn, is pure schoonheid. En dan pas weer van je laten horen als iets af is, als je echt iets te presenteren hebt. Je aanschouwt de waan totdat het echt zover is en je met een warm hart kunt zeggen: “maar NU wil ik even je aandacht!”
Geef een reactie