Bowie ging altijd gekleed dressed to impress en precies zo is de documentaire over zijn leven, Moonage Daydream, vormgegeven qua visuals en geluid. Het geluid in het IMAX-theater van de Spui bioscoop in Den Haag stond achterlijk hard. En ook de overweldigende visuals waren misschien wel iets teveel van het goede. De film overschreeuwt zichzelf een beetje teveel in esoterisch bombast wat mij betreft.
Tot zover de negativiteit want inhoudelijk is de film echt wel een parel. Het is geheel opgehangen aan Hele Goede Uitspraken van Bowie. Opgediend als een preek van tweeënhalf uur. Onder het motto van ‘God is dood.’ Bowie had het antwoord.
Alle onwetenden in een stoeltje in een zaaltje snakkend naar de waarheid. De bios als kerk.
Resumerend:
- De ontkenning van chaos door de mensheid is een hele grote fout. Waarom denken we alles te moeten beheersen dat niet te beheersen valt?
- Meneer Bowie (echte naam: David Robert Jones) beschouwde zichzelf als een generalist vanwege zijn eclectische smaak (lees: niets is te gek) en bezigheden (in de film zijn ook prachtige schilderijen van Bowie te zien).
- Hij zag zichzelf als een verlengstuk van de Beatniks, zodoende zag je het beeld van William Burroughs een paar maal opduiken in de film. Bowie leende diens cut-up techniek ook regelmatig bij het maken van teksten.
- Het gaat er niet om dat je iets gaat vinden in de kunst, het gaat om zoeken en blijven zoeken.
- De man was een groot analist. Hij koos de mensen waarmee hij samenwerkte zorgvuldig uit, analyseerde de beeldende kunst, de muziek, de literatuur en het leven en de mensheid in het algemeen tot op het bot.
- Moonage Daydream is geen documentaire maar een filosofische film.
- Een tevreden leven komt de kunst niet ten goede. Wat misschien jammer voor de kunst is maar voor de kunstenaar in kwestie, op de keper beschouwd, niet.
- Het is overduidelijk dat kunst voor Bowie een vorm van therapie bood. Uit zijn werk spreekt teen angst, het weinig liefdevolle gezin waarin ‘ie was opgevoed en de gigantische invloed van zijn stiefbroer Terry (hét voorbeeld van Bowie, de persoon die hem wees op John Coltrane, William Burroughs, Boeddhisme en meer van die dingen) die aan schizofrenie leedt.
- In de jaren 80 vond Bowie dat hij zijn vernieuwingsdrang kwijt was geraakt en het publiek teveel probeerde te pleasen (Let’s Dance?) maar dat dat niet zijn manier was. Hij deed liever niet wat de buitenwacht van hem verwachtte.
- In zijn Berlijnse periode, aangespoord door een zorgvuldig uitgekozen producer (Brian Eno) probeerde hij met rigide methodieken muziek te maken, puur om zichzelf uit te dagen met iets nieuws te komen. Zoals: speel 10 verschillende noten zonder herhaling in 1 minuut. De Oblique Strategies van Eno bleken te werken. En ondanks dat leverde het toch behoorlijk toegankelijke muziek op (o.a. Heroes). Dat had hem ook verrast.
- Voor Bowie was niets te gek. Onze geliefde veelvraat was als mens positief ingesteld en nieuwsgierig naar alle soorten mensen, culturen en kunst. Uit alles viel namelijk wel wat te halen.
- Hij verwonderde zich erover hoe de ene dag een stuk muziek, kunst, you name it, je kan raken terwijl het je de volgende dag volkomen koud laat.
Let me tell you one thing…
All people, no matter who they are, they all wish they appreciated life more.
It’s what you do in life that’s important. Not much time you have or what you wish you had done.
Bowie loste het mysterie dat we leven noemen niet op. Hij begreep dat hoe ver je ook graaft als analist, je altijd weer bij chaos uitkomt. En dat dat geen enkel probleem is want dat is immers wat een analist doet: die zoekt.
En blijft zoeken.
Geef een reactie