Analyse van The Beatles – Can’t Buy Me Love

Can’t Buy Me Love is door Paul McCartney geschreven en staat op het album A Hard Day’s Night. Het is een interessante song waarin het Westerse modale notensysteem en de blues elkaar continu afwisselen. Een revolutionair concept waarmee The Beatles grossierden. Zie ook mijn stuk Een zeer goed huwelijk: westers klassiek en de blues.

Refrein

Can’t Buy Me wordt gezongen met de noten C E G. Dit zijn noten die het C akkoord doen verraden. Maar Paul verzint er het veel spannender E mineur akkoord bij. Naast spanning is er nog een andere reden, daar kom ik zo op als ik het couplet onder loep neem.

Onder Can’t Buy Me Love klinken twee akkoorden: E mineur en A mineur. Dit is heel modaal, A mineur.

Maar dan bij Everybody Tells Me So klinkt er plotseling een C majeur akkoord terwijl de melodie met de noten Eb Eb D C D C C iets anders suggereert vanwege de Eb. Dit is de kleine terts van C, een duidelijke blue note, kortom: de Beatles zitten hier in het Blues idioom. Razendsnel wisselt Paul dus tussen iets dat in onze oren modaal klinkt naar de blues. Dat levert de vernieuwende toon van dit lied.

Onder de woorden No No No No klinken de akkoorden D mineur en G majeur. Een standaard II V wending dus om naar C majeur te gaan. Wat ook gebeurt want we knallen via deze ontwikkeling het couplet in.

Couplet

Over het couplet kan ik kort zijn: het is een blues in C. Typisch Rock ‘n’ Roll dus. En dus wordt de blue note van C, de mineur terts Eb, hier ook flink gebruikt. I’ll buy you a diamond ring, my friend bestaat uit de noten: G G F Eb D C C C C C G Bb C. De Bb is de verlaagde 7, ook typisch blues/rock ‘n’ roll.

In dit nummer wordt op een hele slimme manier van toonsoort gewisseld. Het refrein staat in A mineur en het couplet staat in C blues. C blues is majeur maar niet majeur op een modale manier, het is eerder mineur te noemen. De Beatles zingen een Eb en een Bb wat dus tonaal C mineur (pentatonisch) aanduidt. Dit wisselen van toonsoort maakt het nummer zo spannend, vandaar dat Paul dus de refreinen voorziet van E mineur en A mineur akkoorden ipv G majeur en C majeur (parallel aan E mineur en A mineur).

A mineur en C majeur zijn paralel aan elkaar verwant, maar omdat Paul hier niet C majeur op een modale manier gebruikt maar als een blues is het een soort verwantschap met een twist. The Beatles waren de grote vernieuwers in de popmuziek vanwege dit soort slimme muzikale spelletjes, met name tussen het modale en de blues. Die crossover, tussen modaal en blues, staat wat mij betreft volledig op hun conto.